Duiveltje dek je

In de kerstvakantie organiseert Frits jaarlijks een modelschildersessie — dit jaar op de een-na-laatste middag van het oude jaar. Om te voorkomen dat ik één doek helemaal dicht ging schilderen, was mijn plan om op twee doeken te gaan werken. Desalniettemin werd één van de twee doeken toch “kapot” geschilderd. Het andere schilderij is mooi open gebleven en daar ben ik best tevreden mee. Vooral ook omdat in mijn hoofd voortdurend een duiveltje allerlei onzinnige dingen loopt te fluisteren: dat ik binnen de lijntjes moet schilderen, dat ik geen stukje doek onbedekt mag laten, dat een schilderij “af” moet zijn.

model Astrid, 45 x 60 cm

model Astrid, 45 x 60 cm

De appel en de boom

Toch nog maar een schilderij ingeleverd voor de kerstexpositie van de lokale teken- en schildervereniging. Ik kwam uit bij een olieverfportret dat ik dit voorjaar gemaakt heb bij één van de clubavonden. Het was even zoeken want het doekje lag opgerold en verweesd op mijn atelierzolder. Met dit portret ben ik best tevreden, want het is gemaakt in één sessie van anderhalf uur; in een flow — alleen de achtergrond is achteraf opgewerkt voor een beter contrast. Het lijkt alsof werken in olieverf mij een stuk natuurlijker afgaat dan in waterverf. Werken met olieverf heb ik voor mijn gevoel geleerd van mijn vader, vroeger, bij het schilderen van deuren en raamkozijnen. Tegenwoordig is mijn vader vooral bezig met aquarelleren. Aan olieverf is hij nog niet echt toegekomen, maar ik heb het gevoel dat dat hem heel goed zou afgaan.

No photo found.

Meer zeggen

Discussie met het model. Ik: “Ik ben bezig met vereenvoudigen”. Model: “Waarom?” “Ik wil meer weglaten.” “Waarom wil je meer weglaten?” “Om meer te zeggen.” Dat was blijkbaar een bevredigend antwoord, want ze vroeg niet meer door. Toch had ze kunnen doorvragen: “Waarom wil je meer zeggen?”

model Moira, 50 x 65 cm (2013)

model Moira, 50 x 65 cm (2013)

Groots en meeslepend wil ik leven

De titel van deze blogpost is een regel van de Nederlandse dichter Hendrik Marsman (1899-1940). Marsman behoorde lange tijd tot het vitalisme, een stroming in de literatuur van de 20e eeuw. Vitalisme betekent zoveel als levensdrift, de drang om intens, vurig en gevaarlijk te leven. Marsman verafschuwde de Nederlandse bekrompenheid. Hij zei ooit: “Holland is en blijft een ellende. Wie hier op de grond stampt, zakt weg in de modder”. Als je in de titel van deze blogpost “leven” door “schilderen” vervangt, dan krijg je iets wat mijn credo zou kunnen zijn. Maar het verschil tussen willen en kunnen is groot, zeker als het aquarelleren betreft. Onderstaande aquarel is het resultaat van de portretavond bij de lokale kleur- en invulvereniging. Mijn medeclubleden zouden deze tekening als gedurfd en wild classificeren. Zelf vind ik het resultaat nog veel te vlakjes.

Inge, 50 x 65 cm

Inge, 50 x 65 cm

Lijn en kleur

Voor modeltekenen heb ik af en toe nieuwe inspiratie nodig. Om op internet iets nieuws of verrassends te vinden is niet eens zo heel makkelijk — het meeste is naar mijn smaak te braaf. Niet braaf is het (vroege) werk van Frans van Rijckeghem. Deze kunstenaar werkt abstraherend en gaat lekker vrij om met lijn en met kleur. Mijn favorieten zijn deze modeltekening in lijn en kleur en deze superieure zwart-wit-tekening. Op basis van deze inspiratie heb ik vanavond geprobeerd abstraherend te werken in lijn en kleur. Daarvan kwam nog niet zo veel terecht. Onderstaande tekening is nog het best gelukt.

model Renée, 50 x 65 cm (2013)

model Renée, 50 x 65 cm (2013)

Niet bang

Het model van deze avond is nieuw maar niet bang. Regelmatig stapt ze van het podium af om midden in de kring van tekenaars te gaan poseren — zo dichtbij dat je haar bijna kunt vastpakken. Als het goed is, kun je dat aan de onderstaande tekening zien.

model Astrid, 50 x 65 cm (2013)

model Astrid, 50 x 65 cm (2013)