Waarom is tekenen zo moeilijk? En schilderen zo mogelijk nog moeilijker? Eén van de redenen is volgens mij dat kijken, echt onbevooroordeeld kijken erg moeilijk is. Mijn eigen ervaring is dat ik snel en slordig ben met kijken – voordat ik voldoende gekeken heb, ben ik al aan het tekenen. Als ik werkelijk goed zou kunnen kijken, eerlijk en oprecht zou kunnen waarnemen, met voldoende rust, zou tekenen een stuk eenvoudiger zijn. Dat is mijn stellige overtuiging.
Deze maandagavond ben ik het portret vanuit zes standen aangegaan. Daarvan mislukten de meeste pogingen faliekant. Maar bij één tekening gebeurde iets bijzonders. In mijn hoofd trok een soort mist op: opeens kon ik de vormen in het gezicht zien zoals ze waren. Ik zág en kon ze tekenen. Preciezer, ik nam waar wat was, wat vroeg om getekend te worden. Dat wat er niet was, was er niet en hoefde ook niet getekend te worden. Zie onder voor het resultaat.
Een en ander gebeurde in het volle bewustzijn. Ik was mij er bewust van dat ik opeens helder zag, onbevooroordeeld waarnam – een bijzonder gevoel van rust en zekerheid. Heet dat nu verlichting? Hoe dan ook, bij de volgende tekening was dit gevoel al weer weg. Jammer.