Met mijn vader was ik op kraamvisite in Tilburg. Na afloop bezochten we museum De Pont, dat net een nieuwe vleugel geopend had. In die nieuwe vleugel recent werk van David Claerbout, een Belgisch videokunstenaar. Aan de wanden veel tekeningen en schilderijen, voorstudies voor zijn videowerken. De op grote schermen vertoonde video’s (zie mijn Tumblr-site) zijn een soort bevroren filmscènes waarin de camera langzaam langs spooky onderwerpen glijdt: vergane glorie van het fascistische Berlijnse Olympiastadion, Nigeriaanse oliemannen op brommers onder een viaduct schuilend voor de regen, Elvis in onderbroek met een flesje Pepsi-Cola in zijn hand. Dat de bewegende videoschilderijen driedimensionaal zijn merk je pas na een tijdje, als je door krijgt dat voor- en achtergrond langs elkaar heen schuiven. Het effect is sprookjesachtig, voelt als de honderd jaar slaap van Doornroosje. Ondertussen scheen buiten de zon. Door een groot gevelraam knalde, getemperd door goudfolie, het nazomerse zonlicht de nieuwe vleugel binnen. De geel-rood schijnende glaspui gaf zicht op het caféterras van het museum, waar in gouden licht omhulde gasten lichtgevend bier dronken. In 3D. Net een video van Claerbout.
Maand: september 2016
Puycelci revisited
Hoe organiseer je een schilderij? Als schrijfdocent weet ik hoe je een boeiend artikel schrijft. Als vaardighedendocent geef ik les in presenteren. Maar hoe een schilderij te presenteren weet ik niet, op dat gebied ben ik lost. Mijn tekeningen en schilderijen zijn meestal te druk, te onrustig.
Onderstaande aquarel is een remake van een in Frankrijk gemaakte vakantieaquarel. Aan dit schilderijtje werkend kreeg ik voor het eerst een glimp van een besef hoe je een schilderij kunt organiseren. Wat ik ontdekte, is dat er echt één nadrukkelijk aandachtspunt nodig is dat de leiding heeft. Al het andere is ondergeschikt. Alle aandacht voor het aandachtspunt – het aandachtspunt heeft letterlijk de touwtjes in handen.
Deze boodschap heb ik natuurlijk al duizend keer gehoord. Maar voor mijn gevoel heeft dit altijd te bot geklonken, te bruusk, te weinig subtiel. Een toeschouwer heeft daar geen last, merk ik, die ervaart een duidelijk aanwezig focuspunt als prettig. Dat gebeurt allemaal onbewust: de argeloze kijker merkt het om aandacht schreeuwende aandachtspunt niet eens óp. Een nadrukkelijke organisatie zorgt blijkbaar voor rust, voor rust om te kijken, voor rust om in een schilderij te verblijven.
Of de onderstaande aquarel in die zin geslaagd is? Ik als maker ben allang blij met de kleine beetjes progressie die ik maak in het aquarelleren.
Ballonnen
Twee weken geleden tekende ik in tangosalon Luz de Luna. Daarbij deed ik ook een aantal grafische experimenten. Onderstaande prent is een monotype. Het is een snelle tekening met woodies op een dun plaatje pvc, door de drukpers heen gehaald en afgedrukt op een etsvel. Het idee is dat het vochtige papier de wateroplosbare krijtlijnen op het drukplaatje in zich opzuigt. Op zich werkte dat wel, maar het resultaat valt mij een beetje tegen. Hoezo grafisch? Het is gewoon een tekening op papier. De lijnen van de woodies drukken zuinigjes af, minder vet dan ik had gehoopt. Wel is de tekening lekker losjes – een gevolg van het snelle werken op plastic. Het meest tevreden ben ik over de ballonnen boven de hoofden van de dansers. In eerste instantie had ik de kleurige, papieren ballonnen aan het plafond van de salon niet opgemerkt, maar ze vormen een onverwacht en welkom feestelijk motief.
Abrazo
De Alkmaarse opening van het kunstseizoen heet Kunst tot in de Nacht. Net als vorig jaar ging ik tekenen in tangosalon Luz de Luna. Dit jaar was de sfeer anders. In de salon was het druk. Iedereen liep door elkaar heen: dansers, bezoekers, muzikanten, met maar weinig aandacht voor elkaar. Daardoor duurde het even voordat de inspiratie kwam. Wat ik wilde: de dansers niet voorgebakken neerzetten, maar tekenen wat bij mij binnenkomt: een houding, een omhelzing, een paar armen of benen. Loslaten en zonodig overdrijven. Onderstaande schets is een van de resultaten.