Dit weekend stond ik op de markt van het tangofestival in de Alkmaarse Grote Kerk, met tangotekeningen. De hele week daarvoor was ik bezig met het passen, meten en snijden van passepartoutjes, een vervelend klusje. En signeren. Dat signeren deed ik niet omdat ik dat zelf nodig vond, maar omdat de mensen dat willen, omdat die vinden dat dat hóórt. Zelf heb ik het er niet zo op: ik vind mijn werk mooi zoals het is. Een handtekening maakt mijn tekeningen niet mooier, vind ik, eerder lelijker. Maar misschien is dat ook omdat ik niet kán signeren. Een mooie handtekening is een kunstwerkje op zich. De plaatsing is belangrijk (niet te opvallend), maar de losheid van gezette krul is wezenlijker. Uit pure stress (zou mijn signatuur mijn tekening niet bederven?) werd mijn handtekening in eerste instantie te stijf, te star. Na verloop van tijd werd mijn handtekening losser, steeds losser – op het onleesbare af. Hoe onleesbaarder, hoe beter, dat heb ik ervan geleerd.
Tangokoppel, 21 x 30 cm, pen, inkt en aquarelkrijt (verkocht)
