Vluggertje

De maandagse tekenavondavonden duren altijd van acht tot tien. Om negen uur hebben we een kwartier koffiepauze. Rond tien voor tien beginnen sommigen al op te ruimen, om op tijd te vertrekken. Op dat tijdstip begin ik soms nog aan een laatste snelle tekening, een vluggertje. Dat voelt wel een beetje uitsloverig, maar ik vind het té leuk om niet te doen. Het gekke is dat dat vaak een verrassend goede tekening oplevert. Hoe komt dat nu weer? Is dat omdat ik dan ingetekend ben? Omdat er geen tijd meer is om na denken? Of omdat er bij zo’n vluggertje geen druk meer op ligt? Hoe dan ook, onderstaande tekening is volgens mij zo’n vluggertje. Helemaal perfect is deze tekening niet, maar er zitten mooie stukken in: met name de mond ‘zit er goed in’, de welving van het profiel van het gezicht is goed gelukt en steekt mooi af tegen de vorm van het haar.

Didi, 50 x 65 cm

Didi, 50 x 65 cm

Griekse buste

Voor de verandering zit een van de naaktmodellen deze keer portrét. De vorm van het hoofd van Joyce heeft iets van een Griekse buste – ik denk door de vorm van de jukbeenderen, de oogkassen en de hoge wenkbrauwen. Het vinden van de gelijkenis was nog best hard werken, maar volgens mij zit er in onderstaande tekening van beide wel iets in: van de Griekse buste én van de gelijkenis.

Joyce, 50 x 65 cm

Joyce, 50 x 65 cm

Kleiachtig

In Italiaanse films uit de jaren zestig kun je schilderijen van Giorgio Morandi zien figureren als voorbeelden van goede smaak. Bijvoorbeeld in La Dolce Vita, Fellini’s meesterwerk uit 1960. De protagonist Marcello, een societyverslaggever gespeeld door Marcello Mastroianni, bevindt zich in de Romeinse woning van de intellectueel Steiner, een huis dat vol is gestouwd met kunst en waar ’s avonds op hoog niveau gediscussieerd wordt door schilders, schrijvers en filosofen. Achter Mastroianni is nog net een stilleven te zien van  Giorgio Morandieen kunstwerk waarmee Marcello zijn gastheer complimenteert [bron: NRC]. Dit voorjaar heeft Museum Belvedère in Heerenveen een fraaie collectie stillevens van Morandi binnengehaald: heel veel potjes en vazen. Bijzonder dat die Italiaanse stillevens in Friesland terecht gekomen zijn. Maar mooi zijn ze. En raadselachtig in hun eenvoud. Want wat zijn die potjes toch knullig geschilderd. Hoe aards, hoe kleiachtig zijn die kleuren. Staat er achter de linker geelwitte vaas nog een vaas? En wat is dat links naast de buik van de grootste witte vaas vooraan: een voetje van een andere vaas? Hoe langer je kijkt, hoe minder je ervan begrijpt.

Giorgio Morandi, Natura morte (1948)

Giorgio Morandi, Natura morte (1948)

Uitvergroot

Het portretmodel is net als vorige week een oud-collega van Frits. Voor de verandering werk ik eens met het licht mee. De lamp werpt een mooie schaduw op de achtergrond: het hoofd, maar dan uitvergroot. Die gekke schaduw met dat reuzevoorhoofd en die neus is te mooi om niet mee te nemen, vandaar de keuze voor deze uitsnede. De rand van de schaduw had nog wel wat mooier gekund (een lijntje rond een schaduw vind ik altijd storend werken), maar voor de rest is deze tekening lekker los getekend.

Henny, 50 x 65 cm

Henny, 50 x 65 cm