Maand: september 2018

Mijn plan dit najaar was grafisch te gaan werken: puur zwart en wit. Deze tekenavond was mijn tweede poging. Helaas begon ik anders, met potlood, en zo eindigde ik ook, in vijftig tinten grijs. Van de potloodtekening wilde ik overschakelen op zoiets als Oost-Indische inkt, maar dat punt bereikte ik nooit. Hoe is dat mogelijk? Ben ik zo bang? Ben ik zo’n schijterd? Wel een beetje misschien. De angst is die voor het onbekende. In potlood kan ik uit de voeten, dat voelt veilig. Over te gaan op puur zwart/wit zoals mijn bedoeling was, is te spannend. Ik heb dat nog nooit gedaan. Ik weet niet hoe het werkt, ik weet niet wat eruit komt, of het wel een mooie tekening wordt. Misschien wordt het wel een misbaksel en eindig ik met niks. Zulke gedachten spoken onbewust door mijn hoofd. Dus bleef ik vanavond onbedoeld en een beetje schijterig op veilig terrein, zie onderstaande tekening. Volgende week: nieuwe ronde, nieuwe kansen.

José, 50 x 65 cm

De maandag voor Prinsjesdag is traditioneel de opening van het tekenseizoen: wekelijks gaan we in het Karmelklooster weer aan de slag met de Egmondse tekenclub. Bij Buitenkunst deze zomer had ik een mislukte poging gedaan om lino te snijden: ik merkte daar dat mijn hersenen maar moeilijk in de grafiekstand te krijgen waren. Als een soort revanche wilde ik dit najaar grafisch gaan werken. Portretten in pure vlakken zwart en wit, dat wilde ik. Hoe dat aan te pakken, daarover had ik slechts een vaag idee: eerst maar gaan tekenen en dan later vlakken opvullen met inkt, krijt of aquarelpotlood, zoiets. Eenmaal aan het tekenen geslagen, durfde ik niet goed de stap naar zwart/wit te maken … en dus bleef ik maar tekenen. Onderstaande tekening, mijn beste van de avond, toont veel grijstonen in plaats van het beoogde pure zwart en wit. Echter, de grijstonen zijn nadrukkelijker dan bij mij gebruikelijk. Dat zie ik dan maar als winst.

Lisa, 50 x 65 cm