Met mijn vader was ik op kraamvisite in Tilburg. Na afloop bezochten we museum De Pont, dat net een nieuwe vleugel geopend had. In die nieuwe vleugel recent werk van David Claerbout, een Belgisch videokunstenaar. Aan de wanden veel tekeningen en schilderijen, voorstudies voor zijn videowerken. De op grote schermen vertoonde video’s (zie mijn Tumblr-site) zijn een soort bevroren filmscènes waarin de camera langzaam langs spooky onderwerpen glijdt: vergane glorie van het fascistische Berlijnse Olympiastadion, Nigeriaanse oliemannen op brommers onder een viaduct schuilend voor de regen, Elvis in onderbroek met een flesje Pepsi-Cola in zijn hand. Dat de bewegende videoschilderijen driedimensionaal zijn merk je pas na een tijdje, als je door krijgt dat voor- en achtergrond langs elkaar heen schuiven. Het effect is sprookjesachtig, voelt als de honderd jaar slaap van Doornroosje. Ondertussen scheen buiten de zon. Door een groot gevelraam knalde, getemperd door goudfolie, het nazomerse zonlicht de nieuwe vleugel binnen. De geel-rood schijnende glaspui gaf zicht op het cafĂ©terras van het museum, waar in gouden licht omhulde gasten lichtgevend bier dronken. In 3D. Net een video van Claerbout.