Een dag na Matisse bezocht ik met Karin het Chagall-museum, oftewel het Musée national du message biblique Marc-Chagall. Kern van het museum is een serie van zeventien grote schilderijen gewijd aan de bijbelse boodschap. Een kleinere serie schilderijen (in rood) is gewijd aan de liefde. Daarnaast hingen er nog een aantal tekeningen, losse schilderijen, litho’s en glas-in-loodwerk. De wisselexpositie betrof beeldhouwwerken van Chagall himself. Helaas geen vroege schilderijen – die had ik wel graag willen zien, want zijn rommelige eindstijl kan mij niet echt bekoren. In de biografische film die in het museum draait, bevestigt Chagall dat hij net zo lang rommelt totdat een bepaalde chemie ontstaat. Zijn onderwerpen zijn getekend, niet geschilderd. Schilderkunstig domineert in zijn schilderijen de kleur. Meestal is er één manifeste hoofdkleur en krijgen een paar belangrijke figuren een fel-contrasterende kleur, hetgeen het naïeve sprookjesachtige karakter versterkt. Onderstaande gouache sprak mij het meest aan. Voor mijn gevoel valt er in deze collage meer te beleven dan in Chagall’s grote sprookjestekening-schilderijen. Het beperkte palet van groen, blauw en roze is subtiel, vooral door het niet-verzadigde rood in het roze. Doordat er geen dominante hoofdkleur is, hebben de kleuren meer vrijheid om hun eigen rol te spelen. Of zit het ’m in de collage-techniek?
Marc Chagall, Zonder titel, 1970 (gouache, collage, Oost-Indische inkt)