Deze avond was de tweede Egondse tekenavond in de periode tussen de eerste en tweede Covid 19-golf. Het was meteen ook de laatste, al wisten we dat toen nog niet. Shirley was het model, zij vond het, net als wij, leuk er even tussenuit te zijn. Het was druk, want we deden alleen portret- en geen naaktmodel. Mijn eerste tekening viel niet lekker uit. Voor de tweede ging ik op een ander, rustig plekje zitten, helemaal aan de zijkant. Met dit portret ben ik best tevreden. Het is gelijkend, maar ik ben vooral blij met de toonbeheheersing in de schaduwen. Er is altijd de verleiding om in de schaduwen ook stukken wit te laten, dat is mij nu niet overkomen.

Shirley, 50 x 65 cm

Najaar 2020, de corona-situatie liet het toe. Voorzichtigjes aan konden we weer gaan tekenen. Mondkapjes op, op een gezonde onderlinge afstand, geen gezamenlijke koffiepauze in de keuken, dat soort dingen. Allemaal waren we opgetogen, blij elkaar weer te zien en blij weer te kunnen tekenen. Inez was het model. Mijn eerste twee tekeningen verprutste ik door te gedetailleerd te werken, door te snel naar een gewenst eindresultaat toe te willen werken, met doodse, saaie tekeningen als gevolg. Op het laatst besloot ik voor het grotere gebaar te gaan en meer schematisch te gaan werken, vanuit de grotere vormen. Onderstaande tekening was het resultaat. Gek genoeg levert de meer abstracte benadering een veel levendiger resultaat.

No photo found.

De corona-lockdown kwam de vrijdag hierna, maar deze maandagavond wisten we nog van niets. Jurriaan zat model. Zijn vrouw zit soms ook model, en beiden zijn ze hardstikke aardig en super relaxed. Jurriaan is altijd met muts en baard, als een moderne mysticus. Over zijn portret hieronder ben ik prima tevreden: het is in een behoorlijke vaart gemaakt, dat is te zien, maar het líjkt ook. Verder ben ik tevreden over de ogen (niet te precies) en hoe de muts helemaal over zijn hoofd gezakt zit. Als ik nog een verbeterpuntje mag noemen, zou dat de toonbeheersing zijn, met name in de schaduwen. Maar ik moet niet te veel zeuren, want die tekenavonden moeten eerst maar snel weer terugkomen.

Jurriaan, 50 x 65 cm

Het was carnaval. Het portretmodel had wat leuks voor ons bedacht. Ze kwam aanzetten in carnavals-outfit: een olijk Tiroler hoedje compleet met veer, een frivole slinger om haar nek. Onwetend van wat er zich in Brabant afspeelde, waanden we allemaal het coronavirus nog alleen in de Chineese provincie Hubei. Het resultaat van die tekenavond is onderstaande tekening. Ik ben niet ontevreden: het portret lijkt, de oogopslag is goed getroffen (iets waar ik hard op studeer). Voor mijn doen heb ik best lang aan dit portret gewerkt. Dat toont met name in de organisatie. Er is veel uitgewerkt. Daardoor is mij niet meer duidelijk waar de focus ligt. Dat kan ik natuurlijk proberen om achteraf te corrigeren, maar liever zou ik willen dat ik daar al tekenend op aan kan sturen. Maar hoe moet dat? Ik heb wel eens gelezen dat je dan een plan moet hebben. Wat zou in dit geval het plan geweest moeten zijn?

Ria, 50 x 65 cm

Eén van de college-tekenaars zat model. Dat legde wel de druk erop. Onderstaande tekening is best geslaagd, al zeg ik het zelf. De organisatie klopt aardig en Maurice ziet er relaxed uit. Als ik ergens niet tevreden over ben, dan zijn het de kruis-arceringen op het voorhoofd. Dat is eigenlijk de enige plek waar dat gebeurt. Een  basisregel is om de richting van de arceringen de vorm van (in dit geval) het gezicht te laten volgen. Meestal gebeurt dat vanzelf, daar hoef ik niet over na te denken. Hier is dat blijkbaar niet gebeurd. Als ik achteraf inspraak mag hebben, zou ik willen dat de arceringen daar iets ronder geweest waren. Iets meer de bolling van het voorhoofd volgen zou het portret wellicht nog iets 3-dimensionaler maken.

Maurice, 50 x 65 cm

Zarah is een regelmatig terugkerend portretmodel, een leuke jongedame uit de omgeving. Kenmerkend aan haar gezicht zijn de grote ogen en de rustige, zachtmoedige uitstraling. In de onderstaande tekening heb ik haar goed getroffen, denk ik. De organisatie klopt best aardig. De lichtval op heur haar draagt grappig genoeg bij aan de focus van de tekening. Daar is niet over nagedacht; het is een welkome toevalligheid. Het enige dat voor verbetering vatbaar is, is de omvang van haar schedel. Wellicht dat ik daar nog iets bijsmokkel.

Zarah, 50 x 65 cm

Het portretmodel is de opgroeiende dochter van een ander model. Meestal komen ze samen. Lisa is een jaar of 13. Het kinderlijke uit haar gezicht is aan het verdwijnen, daarvoor in de plaats komt schuchtertjes het gelaat van een dame. Het onderstaande portet neigt meer naar het volwassene. Het kinderlijke is er ook nog, maar ik vrees dat ik dat minder goed getroffen heb. Verder ben ik best tevreden met de tekening: de organisatie deugt en het is een prettig los en open portret geworden.

No photo found.

De drijvende kracht achter de tekenavonden in de kapel van het Egmondse Karmelklooster is Frits, al dertig jaar lang. Hij regelt ook de modellen. Per keer zijn dat er twee: een portretmodel én een naaktmodel. Soms laten de modellen afweten. Als het portretmodel niet opdaagt, springt meestal een tekenaar in. Vaak is dat Chiel, maar ook Maurice heeft al twee keer gezeten. Deze keer kon Frits er niet onderuit en ging hij zelf zitten. Onderstaand portret is mijn beste resultaat. Ik ben prima tevreden: het is een vlotte, goed gelijkende tekening geworden (een eerdere poging leed aan het omgekeerde). Voor degenen die Frits niet kennen: in zijn hoofddeksel moet je je niet vergissen. Dat is geen alpinopet, maar een heuse Baskische baret.

Frits, 50 x 65 cm

Deze avond hadden we een bewegend portretmodel, een violiste. Leuk om te doen, maar wat een werk! Toch ben ik er aardig uitgekomen. De vingers op de snaren bewegen. Maar voor mijn gevoel mist er iets in de organisatie van de tekening. Of in de dynamiek? De tekening oogt mij te statisch. Iets meer schwung, is dat niet mogelijk? Zou de arm met de strijkstok ook niet een beetje kunnen bewegen?

Martine, 50 x 45 cm

Op het moment dat ik deze tekening publiceer is het Corona-tijd. Mijn portrettekenactiviteiten staan stil. Het is lang geleden dat ik onderstaand portret gemaakt heb. Zo lang, dat ik bijna niet meer weet hoe het was om deze tekening te maken. Toch, bij het bekijken van de tekening, komt veel weer naar boven: de wilde lokken van Marleen, haar markant gepanterde blouse en het gevoel dat het ná Oud en Nieuw niet echt lukken wilde. Een aantal verbeterpuntjes heb ik, thuis in de lock down, aangepakt en aangepast. Onder andere hebben (nog zichtbaar) hoofd en haar meer volume gekregen, waardoor Marleen toch meer Marleen geworden is.

No photo found.