De modeltekenavonden die ik frequenteer in Egmond aan den Hoef worden verrekend via een soort strippenkaartsysteem. Gemiste keren worden ook afgestempeld, maar je mag ze op een andere avond inhalen. Vandaar dat ik weer aan het portretschilderen ben. Mijn portretten van de afgelopen twee weken waren niet echt toonbaar, maar dat was omdat ik tegen mijn eigen regels zondigde. De kunst is namelijk om het palet beperkt en de kleuren zuiver te houden. Deze woensdagavond lukte dat wel — met een palet van citroengeel, gele oker, cadmiumoranje, vermiljoen rood en veronese groen.
Categorie: Portret
Groots en meeslepend wil ik leven
De titel van deze blogpost is een regel van de Nederlandse dichter Hendrik Marsman (1899-1940). Marsman behoorde lange tijd tot het vitalisme, een stroming in de literatuur van de 20e eeuw. Vitalisme betekent zoveel als levensdrift, de drang om intens, vurig en gevaarlijk te leven. Marsman verafschuwde de Nederlandse bekrompenheid. Hij zei ooit: “Holland is en blijft een ellende. Wie hier op de grond stampt, zakt weg in de modder”. Als je in de titel van deze blogpost “leven” door “schilderen” vervangt, dan krijg je iets wat mijn credo zou kunnen zijn. Maar het verschil tussen willen en kunnen is groot, zeker als het aquarelleren betreft. Onderstaande aquarel is het resultaat van de portretavond bij de lokale kleur- en invulvereniging. Mijn medeclubleden zouden deze tekening als gedurfd en wild classificeren. Zelf vind ik het resultaat nog veel te vlakjes.
Derper
Het model is een oudere man uit Egmond aan Zee, een ‘derper’ die zich er niet voor schaamt ‘derps’ te spreken. Het gesprek gaat al snel over vis. Hutspot met gerookte poon had hij gegeten: “heerlijk!” Zijn houding vroeg er om als driekwart-figuur afgebeeld te worden, met romp en handen. Van de twee opzetten in waterverf heb ik er eentje weer verprutst, de andere slaagde redelijk. Met een mooi aquarel-ongeluk: het bruin van de stoel dat is uitgelopen in zijn trui (voor de kijker rechts).