De Argentijnse tango wordt meestal van de buitenkant weergegeven: mooie mensen in verleidelijke poses. Zelf geef ik liever de binnenkant van de tango weer: hoe het voelt. Maar ja, hoe doe je dat? Eén van gekke dingen van de tango is de dichotomie (tweedeling) tussen de dansers en de mensen langs de kant. Als je danst, ben je bezig met de dans, maar tegelijkertijd voel je de ogen van het toekijkende publiek in je rug. Omgekeerd: als je toekijkt, hebt je maar zeer beperkt deel aan wat de dansers op de vloer ervaren. Wat hier is het onderliggende gevoel? Dat je – liever dan aan de kant te staan – opgenomen wil worden door de muziek? Meegenomen door het leven? Of is dat ook maar een illusie?
Muurbloempje (wasdruk, formaat A5)