In de gevallen dat het lot mij welgezind is, treedt de gelijkenis al tekenend op. Het begint natuurlijk met een blanco vel papier. Dan komen zoekende lijnen waarin ik het portret hoop te herkennen, hoe eerder, hoe beter. Als het lukt doemt opeens een begin van gelijkenis op. Klik. In mijn hoofd gaat dan een knop om, in de tekening treedt een soort van herkenning op. De kunst is de gelijkenis dan al tekenend te behouden en te versterken, en, als dit even niet lukt, snel een stapje terug te doen. En van op tijd stoppen. Het onderstaand portret vind ik niet alleen geslaagd als tekening, in de tekening herken ik ook het sereen zittende model van deze maandagavond. Hopelijk ben ik niet de enige.
Anna, 50 x 65 cm