Met Astrid was ik in de Bozar van Brussel voor de tentoonstelling van Fransisco de Zurbarán (1598-1664), Spaans barokschilder, tijdgenoot van Velasques. Zurbarán blijkt vooral een schilder geweest te zijn van streng katholieke voorstellingen: de heilige Maagd met kind, de gekruisigde Christus, een mediterende Sint Fransciscus, devote monniken in prachtig witte pijen en oversten van allang niet meer bestaande orden. Daarnaast schilderde Zurbarán stillevens: vlezige appels en kweeperen, vazen, een prachtig lams Gods en tere bloemen. Heel bekend is een stilleven van een beker water met bloem op zilveren schaal, mooi sereen geschilderd met vooral prachtige reflecties. Dat stilleven hing er zelfs in verschillende versies: in meerdere grote religieuze schilderijen figureert het als bijmotief. De vraag is of Zurbarán gedreven werd door religieus-esthetische motieven of dat hij gewoon (brood)schilder was. Je zou bijna denken dat hij monnik was of priester, maar in werkelijkheid is hij drie keer getrouwd geweest. Ook kun je je afvragen of de thematiek van zijn stillevens streng-religieus is of niet. In zijn tijd waren stillevens, de zogenaamde bodegones, erg in de mode. Het hieronder afgebeelde stilleven vind ik het meest intrigerend: wat zou Zurbarán hier nu mee willen zeggen?
Francisco de Zurbarán, Stilleven met vier vazen (1630)