Henri Matisse is met afstand mijn grootste schilderheld. Meester van vorm, patroon, kleur en compositie, superieur dichter van de eenvoud. Kwetsbaar, gevoelig en groots. Op vakantie met Karin in Frankrijk bezochten we Musée Matisse, gevestigd in de rode Villa des Arènes in Cimiez, een heuvelige buurt in het noorden van Nice. Al had ik geen superhoge verwachtingen van het museum, toch viel het bezoek een beetje tegen: veel over het leven van Matisse, veel knipsels, flink wat bronzen beelden, wat oud werk, maar verder bar weinig schilderijen. Uiteindelijk hingen er twee topstukken, waarvan eentje, de beroemde stoel, uitgeleend was voor een tentoonstelling in het buitenland. De grote hoeveelheid middelmatige tekeningen en litho’s doordrongen mij ervan dat Matisse niet alleen maar gouden handjes had. Onderstaand schilderij is gelukkig een waarachtige Matisse: absolute eenvoud in de uitdrukking (de kinderlijke tuinplanten), prachtig van kleur en vorm. Het mooist vind ik de granaatappels op de schaal: zo eenvoudig, zo mooi licht van kleur, zo zou ik willen dat het leven was.
Henri Matisse, Nature morte aux grenades, 1947