Met Greetje was ik het het Stedelijk Museum van Amsterdam voor de overzichtstentoonstelling “The image as burden” van Marlene Dumas. Haar onderwerpen komen uit de actualiteit en zijn donker, duister: verdriet, dood, geweld, erotiek. Dumas komt uit Zuid-Afrika, maar woont sinds 1976 in Nederland. Ze staat nummer 1 in de Quote Beleggingstop 5 en is Neerlands best-verdienende kunstenaar. Haar werk – in combinatie met haar status – roept nogal wat controverses op. Sander van Walsum schreef een stuk in de Volkskrant waarin hij beweert dat Marlene Dumas een overschatte schilder is. Anderen zeggen dat ze te veel werk produceert of, wat op hetzelfde neerkomt, dat ze te weinig selecteert. Dat ze foto’s naschildert. Of dat haar vormbegrip niet deugt. Zelf waardeer ik haar vooral om haar fabuleuze technische beheersing: ze schildert schraal, met weinig kleur. Ze werkt veelal nat in nat, met veel water. Ze laat een hoop gebeuren — fouten en onhandigheden blijven gewoon staan. Haar kwaststreken tonen kwetsbaar en fragiel en contrasteren op ongemakkelijke wijze met het zwarte in haar werk.
Marlene Dumas, Selfportrait at noon (2008)