Deze modeltekenavond begon ik braaf ‘poppetjes‘ te schilderen. Toen ik bij de eerste stand na de pauze mij afvroeg welke uitsnede ik zou kiezen, viel mijn oog op het contrast tussen het donkere profiel van het gezicht van het model en het blanke lijf van haar spiegelbeeld. Ik dacht: dát zou ik ook kunnen schilderen. Het voelde razend gedurfd, maar ik verzamelde moed en dééd het.
Daarmee viel een kwartje dat al heel lang maar niet wilde vallen, namelijk dat je een schilderij begint vanuit een idee, een concept. Wat daaraan zo moeilijk is, is de keus van het concept. Die keuze is eng. De setting van het schilderen (materiaal, techniek, compositie, model, omgeving, tijd) schept zoveel verwachtingen dat je gewoonweg vergeet dat je zelf ook iets in te brengen hebt. Bijna alle keuzes die je dan maakt worden ingegeven door externe factoren, en niet door een authentiek inzicht dat vanuit jezelf komt.
Dat je zou moeten schilderen vanuit een idee, een visueel concept, wist ik al langer dan vandaag. In mijn schrijftrainingen doceer ik dat je moet schrijven vanuit een invalshoek. In mijn presentatielessen hamer ik erop dat elke presentatie een kern moet hebben. Maar in mijn schilderen was het mij nog nooit gelukt om het onderwerp volgens een bewust, zelf gekozen inzicht vorm te geven.
Gek genoeg lukte het bij de volgende, liggende stand nóg een keer: de benen van het model vormden een dusdanig intrigerend landschap dat het concept zich als vanzelf aandiende. Dat de laatste stand weer een poppetje werd, nam ik dan maar voor lief.
model Sylvia, 24 x 30 cm