Mijn maandagse tekenavonden worden gekenmerkt door vaste patronen. Alle tekenaars hebben, hoe jammer ik dat ook vind, een vaste plek. Als relatieve nieuweling begin ik aan de zijkant, naast Dick, in het tegenlicht. Na de koffiepauze ruil ik vaak met Ed die aan de overkant zit. Dan zit ik naast Frits en heb ik licht mee. Van met-licht-mee-tekenen ben ik geen fan: ik heb liever licht én schaduw, dat maakt een portret plastischer. Toch lukken mijn licht-mee tekeningen de laatste tijd best aardig. Hoe dat komt? Geen idee. Omdat na de pauze minder gepraat en geconcentreerder gewerkt wordt? Omdat ik dan losser ben? Omdat ik dan alle hoop al heb laten varen? Omdat ik naast Frits zit? Bij onderstaande tekening had ik in ieder geval het idee dat ik beter kon waarnemen, beter kon zien wat belangrijk was om te tekenen. Geen oog, neus of mond, maar lijnen, vormen en patronen die karakteristiek waren voor het zittende portret.
No photo found.