Van het laatste portret van 2019 post ik twee tekeningen. Dat is niet mijn gewoonte, gewoonlijk post van een tekenavond ik één tekening (heel soms zelf géén, dan ben ik ontevreden over alles wat ik gemaakt heb). Het is niet zo dat ik deze tekenavond zo tevreden ben over mezelf, maar onderstaande tekening (mijn tweede van Marleen) intrigeert mijzelf en ik probeer te snappen waarom. De eerste tekening was gedetailleerd uitgewerkt, zacht en lieflijk, zie de vorige post. De onderstaande tekening is minder uitgewerkt en minder mooi, maar daarom misschien wel interessanter. De balans in licht/donker klopt niet helemaal, de gelijkenis is sub-optimaal en het scheve mondje is curieus. Het interessante van deze stand was het haar, dat voorlangs over de achterste schouder gegooid was en achterlangs over de voorste. Vanuit deze hoek geeft dat een interessante beweging in de tekening. Gecombineerd met het jonge koppie en de wilde lokken over de wengbrauwen geeft dat toch een spannend effect. Misschien dat ik dat effect nog iets beter had kunnen uitbuiten, maar ik weet alleen niet hoe.
No photo found.