Soms biedt plastische chirurgie uitkomst bij portretschilderen. Deze tekenavond leek in eerste instantie goed te gaan: het aquarelleren ging lekker. Zó lekker, dat ik de hele tijd aan één stand gewerkt heb. Alleen klopte er iets niet aan de opzet, maar ik kon niet goed uitvinden wat. Na afloop meldde collega-schilder Dick dat “het oor te dicht bij de neus zat”. Met andere woorden, ik had het hoofd te smal gemaakt. Zucht. Het weekend erna heb ik, aan de hand van een foto van het model, geprobeerd het portret opnieuw te maken. Die poging (drie uur!) mislukte natuurlijk faliekant – met goede bedoelingen schiet je niets op, daaraan gaat de wereld ten onder. Uit pure frustratie ging ik het oorspronkelijke portret maar opwerken. Wonder boven wonder lukte dat. Het probleem zat ‘m in de nek, ontdekte ik, die had ik te smal gemaakt, en die fout had zich doorgezet in het hele achterhoofd. Corrigeren bleek erg eenvoudig. Waterverf laat zich makkelijk uitwassen en overschilderen. Het oorspronkelijke, te smalle nekje is nog te zien, maar storend is dat niet. Bijkomstig voordeel: door het uitwassen is ook het knotje veel mooier geworden.
Leigh, 30 x 40 cm