Bij het drukken wordt een etsplaatje eerst in-geinkt en daarna afgeslagen: de inkt die niet in de groeven zit is overtollig en wordt voorzichtig van de plaat geveegd. Toen ik een maand geleden het drukken weer oppakte, dacht ik te gemakkelijk over dat afslaan. Ik behandelde het als een technisch klusje: gewoon de inkt van de plaat halen – alleen in de groeven de inkt laten zitten. Het resultaat: steriele, kale drukken met weinig zwart als gevolg van het harde poetsen. De volgende stap was om eerst het model voorzichtig schoon te vegen en in de achtergrond wat meer inkt te laten staan. Dat was al beter, maar daardoor leek het model “wittig” en “uitgeknipt”. Deze week, bij het drukken van een nieuwe serie model-etsen kwam pas het diepere inzicht: de kunst is om overal een waas van inkt te laten staan – plaattoon heet dit. De mate van grijs kan variëren en alleen díe plekken die echt wit moeten zijn, worden schoon gepoetst. In de onderstaande ets is dat redelijk gelukt – het lichaam van het model bevat hier en daar wat plaattoon.
Ik kende de term plaattoon niet maar realiseerde me die al zelf toegepast te hebben door inderdaad minder stevig af te slaan. De keuze is dan om alsnog een aquatint te maken omdat een goede plaattoon al een flink stuk in de richting komt van een aquatint.