Van niet-tekenaars krijg ik vaak de reactie dat het ‘lekker’ of ‘fijn’ moet zijn, om te kunnen tekenen. Zo ‘te kunnen ontspannen’. Mede-tekenaars weten wel beter: scheppen gaat van au. Het bevredigende van tekenen en schilderen is dat je iets máákt, iets dat er daarvoor nog niet was. Iets dat – als het goed is – jezelf verrast. Maar het proces naar een bevredigend eindresultaat kan een ingewikkeld pad zijn, vol dwaalwegen. Regelmatig raak ik de weg kwijt: in mijn hoofd ontstaat dan een soort verwringing – ik kan dan niet meer objectief beoordelen wat goed is en niet goed. Zo ook vanavond: mijn vier tekeningen van deze avond bekijkende, houden alleen de laatste twee stand. De eerste twee vind ik nu stijf, bedacht, niet overtuigend, stom en afgekeurd. Toen ik ze maakte, dacht ik echt ik goed bezig was en was ik heel eventjes blij met het resultaat. Hoe komt dat? Autosuggestie? Best eng, want wie zegt wanneer zoiets uitgewerkt is?
Sanne, 50 x 65 cm
Het ontspannende van tekenen is dat je in je hoofd totaal en alleen maar bezig bent met die tekening. Je kunt nergens anders aan denken, je moet je concentreren. Heel Zen!