Live muziek, deze tekenavond. Het portretmodel bespeelde de saz, een Turks snareninstrument. Dat is een soort luit, maar met een relatief kleine klankkast. Het instrument heb ik gelaten voor wat het was, ik ging voor het gezicht. Alleen bewoog het model nogal. Normaal heb ik daar niet zo’n last van, maar nu moest ik eerst een ondertekening maken en daarna inkten. Het bleek handig om heen en weer te springen tussen verschillende standen. Onderstaande tekening laat dat zien. Nog mooier was het geweest om, à la David Hockney, de twee standen door elkaar heen te tekenen. Maar ja, dat bedenk ik achteráf. Misschien iets voor een volgende keer?
Tufan, 50 x 65 cm