Als tekenaar maak ik maar kleine stapjes in mijn ontwikkeling, en vaak per ongeluk. Vanavond deed ik iets met de achtergrond. Iets slims. Meestal schilder ik de achtergrond van het portret helemaal vol, als ware het een invuloefening, alsof een stemmetje in mijn hoofd zegt alles braaf binnen de lijntjes te kleuren. Vanavond maakte ik de keus om niet meer de achtergrond vol te soepen. In plaats daarvan schilderde ik tegen het onderste deel van het gezicht een donker vlak. Dat grijsvlak werkt als een schaduw die het licht in het gezicht beter doet uitkomen, maar ook als zelfstandige vorm die bijdraagt aan de compositie. Hoe dit kon gebeuren? Geen idee. Dit stapje kwam uit het niets. Ik zou willen dat ik dit soort dingen beter kon sturen. Maar hoe?
Charlotte, 50 x 65 cm