Niet te willen, dat is de kunst. Mijn ervaring is dat als ik heel hard het ultieme kunstwerk, of iets minder ambitieus, een gelijkend portret wil maken, dat het dan juist níet lukt. Want mooie dingen komen niet door wilskracht tot stand. Mooie dingen kun je niet bedenken, die komen niet uit jou, maar uit je pen, uit het papier of zo je wil, uit de hemel. Die gebeuren… Als ik heel hard zit te persen omdat ik me voorgenomen hebt deze keer iets geniaals te maken, dan mis ik de mooie dingen, dan ben ik daar niet ontvankelijk voor. Dan gebeuren ze misschien wel, maar dan neem ik ze niet waar en teken ik er dwars doorheen. Dat is precies wat mij vanavond overkwam. Mijn eerste drie portretten waren te zwaar aangezet, te veel doorwerkt, te ambitieus. Pas in de laatste tien minuten kon ik mijn ambities loslaten. Het gevolg daarvan was dat ik beter kon kijken, dat ik ontvankelijker was voor de werkelijkheid zoals die zich voor mij ontvouwde. Het resultaat is onderstaande tekening.
Anna (50 x 65 cm)
