Tag: gewassen inkt

Vanavond lukte mij wat twee tekenavonden hiervoor nog niet lukte: te gaan werken in puur zwart en wit, grafisch. Het begin was steeds een potloodtekening. Met een precieze lijn gaf ik in de tekening de grens aan tussen licht en schaduw. Daarna was het een kwestie van de schaduw invullen met een donkere toon. Met drie soorten zwart heb ik geëxperimenteerd: verwasbare grafietstift, Woodies en Oost-Indische inkt. De eerste twee gaven storende, niet-egale kleurvlakken, dus was de inkt mijn favoriet. Nu is het een kwestie van doorgaan met dit experiment. De hamvraag is of ik het pure zwart en wit kan opzoeken: een extra grijstoon is er zo bij gesmokkeld (streng zijn is niet eenvoudig). Toch ben ik blij met het onderstaande resultaat, want behalve dat het een aardig portret is geworden, is nagedacht over de vorm en plaatsing van de toonvlakken.

Het plan voor vanavond was om met gewassen inkt een stevige tekening neerzetten. Gewassen inkt gebruik ik regelmatig, maar de tekeningen die ik daarmee maak vallen vaak een beetje bleek uit, slapjes. Dat is, gezien de hoeveelheden water die ik gebruik, niet meer dan logisch. Met onderstaande tekening bereikte ik zowaar mijn doel. De tekening is krachtiger uitgevallen dan normaal, vooral door het tekenen met half verdunde inkt. Het liefst zou ik onverdunde inkt in de strijd gooien, maar dat voelt eng. Ik ben bang dat dan het pure zwart de gewassen middentonen gaat overheersen. Dus probeer ik het maar niet eens :-).

Als een portret uitgelicht wordt, valt de diepste schaduw op de plek waar het minste licht komt. Logisch toch? Bij het gebruik van een hoofdlicht en een invullicht ligt de donkerste schaduw dan als een veeg midden over het gezicht, midden tussen de lichte en donkere kant van het gelaat. In het Karmelklooster gebruiken we altijd een hoofd- en invullicht, en dus krijgen we altijd een dergelijke schaduw cadeau.

In onderstaande tekening heb ik geprobeerd die schaduwbaan te gebruiken om het portret vorm te geven. Helemaal gelukt is dat niet, maar toch is de schaduwveeg goed te volgen, vanaf het knotje boven op het hoofd van het lezende model tot aan onderaan de kin. Daarna lost de schaduw op in het over de schouder vallende haar. Volgende keer toch beter op letten?

Vorige week werd ik gewezen op Quentin Blake, de illustrator van Roald Dahl. In Engeland is hij een beroemdheid. Als je zijn video’s op internet bekijkt, blijkt dat hij snel werkt, losjes maar beslist. Dat wilde ik ook. Mijn eerste twee tekeningen vanavond soepten dicht door een teveel aan water, maar bij de volgende had ik meer geluk. Onderstaand portret is getekend met een lange, dunne bamboepen, aan het eind vastgehouden zodat ik maar weinig controle had. Als gevolg daarvan is de lijnvoering losjes, springerig. De schaduwvlakken van gewassen inkt zijn eenvoudig, rustiger dan voor mijn doen gebruikelijk. En ik ben op tijd gestopt. Het eindresultaat intrigeert: ik begrijp nog steeds niet goed wat deze tekening bijzonder maakt. Heb ik dan toch iets van Quentin Blake opgepakt?

Vanavond zit een dame met hip piekhaar als portretmodel. Bij het zien van mijn eerste tekening zegt ze: “Je lijkt op Quentin Blake.” Mijn verbaasde gezicht ziend, legt ze uit dat ze bedoelt dat mijn werk lijkt op het werk van Roald Dahl’s illustrator, (Sir) Quentin Blake. Zelf ben ik me van geen kwaad bewust, maar ik noteer de naam om op te zoeken. En van de weeromstuit ga ik anders tekenen, want het gaat er toch om jezelf te blijven … Na de pauze meldt hetzelfde model dat ik — dat wil zeggen mijn stijl lijkt op die van een illustrator van het Volkskrant Magazine (maar welke?). Kortom, een hoop complimenten bij elkaar, terwijl ik niet eens weet of ik haar wel bedankt heb. Bij deze, Elly!