Het moeilijkste van tekenen en schilderen vind ik het loslaten: gewoon je tekenpen het werk laten doen, niet of zo weinig mogelijk nadenken en in ieder geval niets willen. Vanavond was dat desalniettemin mijn plan: loslaten. Wat dan helpt, is het materiaal voor je kar spannen. Een zilverstift glijdt niet soepeltjes over het papier, integendeel – het pennetje piept, kreunt, krast over een stug, krijtig oppervlak. Door de pen aan het einde vast te houden, geef je nog meer controle weg. Dan wordt het leuk om te kijken wat de pen ‘wil’, waar de stift heen gaat en wat voor effecten je krijgt. Loslaten kost ook energie. Op een gegeven moment is het uit met de pret, dan neemt de controle weer de overhand. Waarom? Geen idee. Omdat de afloop onzeker is? Een goed resultaat niet gegarandeerd? Maar al te makkelijk val ik terug, ga ik ‘van de pijn af’ terug naar de vertrouwde controle. Bestaat daar geen pilletje voor? Voor loslaten?
Marisabel (zilverstift, 18 x 18 cm)