De laatste tijd benader ik het portret vaak vanuit dezelfde driekwart-stand. Dat heeft te maken met de beschikbare werkplekken rondom het model (middenvoor is bezet door de oude garde) en met de zwartwit-techniek waarmee ik werk (niet te veel schaduw). Eén van de spannende dingen die ik daarbij tegenkom, is de gezichtslijn die loopt van de zijkant van de neus via de hoek van de mond naar de kin. Daarvan zijn er twee: de ene is frontaal in zicht en niet zo interessant. De andere verdwijnt bijna in het profiel van de zijkant van het gezicht. Bijna, maar net niet: in deze net-niet verdwijnende lijn valt verbazend veel te beleven. Dan gaat het met name om de bollende toetervorm van de mond, hoe de lippen over elkaar heen gevouwen liggen en hoe de vorm daarvan overgaat in de kin. Het is een wonder, hoeveel één zo’n lijntje te vertellen heeft.
No photo found.