De Nederlandse taal heeft jammer genoeg geen goed equivalent voor de techniek van lost and found edges. Dit is een schilderkunstige ingreep die draait om het wegschilderen van sommige grenzen (zie deze pdf). Het idee is dat als je van alles wat er te zien is álle randen weergeeft, je een saai schilderij krijgt. Eentje waarin alles even belangrijk is, waarin de focus mist. De truc is om sommige grenzen weg te schilderen ook al weet je dat die er zijn. Het gaat om de randen tussen twee gebieden van dezelfde toonwaarde (beide even licht of even donker). Om dat daadwerkelijk te doen, vereist enige durf. In onderstaand portret was dat het geval met de schaduw van de bovenlip en de kinschaduw meteen onder de onderlip, die beide opgaan in de schaduw van de achtergrond. Het resultaat oogt heel natuurlijk, vind ik, terwijl de daad van het wegschilderen best radicaal aanvoelde. De grenzen te laten staan door middel van een dun wit randje zou gekunsteld ogen – of is dat wijsheid achteraf?
Anneke, 50 x 65 cm