Aan de Bilderdijkstraat in Amsterdam Oud-West zit naast de Blokker een cleane expositieruimte van moderne kunst: Galerie Hofland. Het is er altijd verdacht rustig. Geen idee wie er komen. Rijke mensen schat ik zo, want de prijzen zijn die van de grachtengordel. Als de gelegenheid zich voordoet, piep ik even binnen. Er hing nu werk van de Leipziger kunstenaar Robert Seidel: een geheel eigen mengeling van abstract en figuratief: architectuur en stadsgezichten, roofdieren, popgroepen, donkere mensen. In Galerie Hofland hangt altijd koele, abstracte kunst, een beetje afstandelijk. Het werk van Robert Seidel is dat ook, maar blijft intrigerend om naar te kijken, juist door zijn geheel persoonlijke combinatie van abstractie en figuratie. Seidel is een leerling van Neo Rauch, een van de wegbereiders van de zogenaamde Neue Leipziger Schule. Volgens Wikipedia kenmerkt die school zich door ‘eine Kombination aus figürlichen und abstrakten Elementen. […] Es sind Stimmungsbilder, die eine melancholische Gelassenheit im status quo zeigen.’ Mooi gezegd, maar toch zegt het werk van Seidel mij ook nog iets anders. Iets universeels dat juist verbindt. Maar wat?
Robert Seidel, On Top (2012)